Դատելով ըստ ամենայնի, Իրանի և Ռուսաստանի նախագահներ Հասան Ռոհանին և Վլադիմիր Պուտինը նույնպես ինչ-որ չափով դժգոհ էին 2020 թ. հոկտեմբերի 10-ի ցերեկվա արդյունքներից։ Նրանց միջև կայացել է չնախատեսված հեռախոսազրույց, ինչի մասին նշված է Պուտինի պաշտոնական կայքում։ Ընդ որում, կայքն առաջին տեղերից մեկում նշել է հենց այդ հաղորդագրությունը՝ «քննարկել են Լեռնային Ղարաբաղի հակամարտության կարգավորման և մի շարք քաղաքական հարցեր»։ Հայտնվում էր, որ բանակցությունները վարվել են իրանական կողմի նախաձեռնությամբ։ Կողմերը կարծիքների հանգամանալից փոխանակում են կատարել հակամարտության գոտու իրադրության շուրջ։ Պուտինն իրանցի գործընկերոջը մանրամասնորեն տեղեկացրել է Ռուսաստանի միջնորդությամբ այդ տարածաշրջանում լարվածության թուլացման գծով նախաձեռնվող ջանքերի մասին։ Իրանի նախագահն աջակցություն է հայտնել մարդասիրական նպատակներով Ռուսաստանի, Ադրբեջանի և Հայաստանի արտգործնախարարների եռակողմ խորհրդակցությունների արդյունքում հրադադարի, ինչպես նաև խաղաղ կարգավորմանը շուտափույթ հասնելու համար հիմնավոր բանակցություններ սկսելու մասին ձեռք բերված պայմանավորվածություններին։
Իհարկե, Պուտինն ու Ռոհանին քննարկել են ոչ միայն դա։ Հաղորդվում է, որ դիտարկվել է նաև Իրանի միջուկային ծրագրի գծով գործողությունների համապարփակ պլանի իրականացման իրավիճակը։ Նշվել է միջազգային անվտանգության համար առանցքային այդ պայմանագրի պահպանման կարևորությունը։ Քննարկվել են առևտրա-տնտեսական ասպարեզում երկկողմ համագործակցության օրախնդիր հարցեր, ուշադրություն է դարձվել կորոնավարակի տարածման դեմ պայքարին, մասնավորապես ռուսական «Սպուտնիկ V» պատվաստանյութի գծով գործակցության հեռանկարներին։ Բայց բոլորին պարզ է, որ Իրանի և ՌԴ նախագահները խոսել են հենց այն մասին, որ, չնայած «մարդասիրական հրադադար» հայտարարելուն, պատերազմը շարունակվել է։ Ավելին, թուրքերը պատերազմը տեղափոխում են Հայաստանի սահմանամերձ գոտի։ Լեռնային Ղարաբաղում պատերազմին երրորդ երկրների միջամտությունն անթույլատրելի է, հասկացրել է Ռոհանին՝ ակնհայտորեն նկատի ունենալով Թուրքիան. «Հակամարտությանը որոշ երրորդ երկրների հնարավոր միջամտությունը կհանգեցնի նրա ընդլայնմանը և ձգձգմանը»։ Թուրքերը և Ալիևի վարչակարգը պետք է հեռացվեն տարածաշրջանից։ Հոկտեմբերի 12-ի ճեպազրույցում Իրանի ԱԳՆ-ի պաշտոնական ներկայացուցիչ Սայիդ Խաթիբզոդան Թեհրանի դժգոհությունն է հայտնել այն բանից, որ հրադադարի ռեժիմը չի պահպանվում, և հիշեցրել է, որ Իրանը պատրաստ է նպաստելու Ադրբեջանի և Հայաստանի միջև բանակցությունների գործընթացին տարածաշրջանում կայուն խաղաղության հասնելու համար։ Ինչպես նկատում ենք, և Իրանը, և Ռուսաստանը չեն տեսնում «Թուրքիայի տեղը» բանակցային գործընթացում։ Չէ՞ որ Խաթիբզոդան Երևանին ու Բաքվին հիշեցրել է հենց Իրանի խաղաղ առաջարկների, ոչ թե այն մասին, թե Իրանը «միանում է» ինչ-որ մեկի նախաձեռնություններին։
Դրանից անմիջապես հետո «Ապշերոնի խան» Ալիևն ապացուցեց, որ շարունակում է հնազանդորեն պաշտպանել Թուրքիայի շահերը մեր տարածաշրջանում։ Հոկտեմբերի 12-ին նա այդ մասին բացեիբաց հայտարարեց թուրքական «Haber Global» հեռուստաալիքին։ Իբր, ցանկանում եմ փոխել բանակցությունների ձևաչափը Մինսկի խմբի ներսում. թող Թուրքիան դառնա չորրորդ համանախագահը։ Պա՞րզ է, թե հանուն ինչի է քրդական արյամբ այդ կարա-կոյունլուն խորտակել իր ավելի քան 6 հազար քաղաքացիների կյանքը։ Բայց մեզ համար մեկ է, թե քանի թշնամի է այնտեղ զոհվում։ Մեզ համար հասկանալի չէ, թե ինչքան են մտադիր սպասելու ՌԴ-ն, ԱՄՆ-ը և Ֆրանսիան, որպեսզի «խելքի գան» Ալիևն ու իր թուրք բարեկամները։ Չէ՞ որ Ալիևը Մոսկվայում համաձայնել էր, որ բանակցություններն ընթանան նախկին ձևաչափով։ Իսկ ընդամենը 2 օր հետո՝ հոկտեմբերի 12-ին, սկսեց խոսել մեր տարածաշրջանում Թուրքիայի նոր դերի մասին։ Հատկապես զարմացնում է Ֆրանսիայի երկերեսանիությունը. մինչև Լավրովի հետ Հայաստանի և Ադրբեջանի արտգործնախարարների հանդիպումը Փարիզն սպառնում էր ԵԱՀԿ-ում քննարկման դնել Մինսկի խմբի կազմից Թուրքիայի հեռացման հարցը։ Այժմ թուրքական խամաճիկ Ալիևը խոսում է Թուրքիայի դերի ավելացման մասին, իսկ նախագահ Մակրոնը լռում է։ Հիմա ի՞նչ եք մտադիր անելու, պարոն Մակրոն, բայց արդեն ոչ միայն Անկարայի, այլև խամաճիկ Ալիևի հետ։ Հարցը հռետորական չէ. մենք արդեն գրել ենք, որ աշխարհը պարտավոր է մեր տարածաշրջանից վերացնելու Թուրքիան և Ալիևի հանցավոր վարչակարգը։
Բայց հիմա չենք ուզում ցույց տալ «Ապշերոնի խանի» հնարամիտ խաբեությունը։ Նա դեռ հոկտեմբերի 9-ին հաղթականորեն հայտարարեց, որ գրավել է Հադրութը։ Դատելով Հայաստանի ՊՆ-ի և Արցախի ՊԲ-ի շտաբի այն օրերի հաղորդագրություններից, իրադրությունը ծանր էր, մարտեր էին ընթանում, բայց Հադրութը մինչ այժմ հայկական է, ոչ թե թուրքական։ Եվ ահա հոկտեմբերի 12-ին թուրքական հեռուստաալիքի հետ հարցազրույցում Ալիևը խոստովանեց, որ, հոկտեմբերի 9-ից սկսած, խաբել է աշխարհին։ Որոշ բաներ մեջբերենք այդ հարցազրույցից։ Սկզբում Ալիևը կայտառորեն հայտարարեց, թե իբր «ադրբեջանական բանակը շարունակում է իր «ազատագրական առաքելությունը» Լեռնային Ղարաբաղում։ Այնուհետև. «Պարտադիր չէ, որ այդ դիրքերը լինեն գյուղեր կամ քաղաքներ։ Թող դա լինի բարձունք, լեռ. դա էլ է կարևոր։ Քաղաքներ մենք, միևնույն է, կվերադառնանք։ Մեզ համար ամենակարևորը ռազմավարական բարձունքները վերցնելն է։ Հադրութ քաղաքի շրջակայքում ամեն ինչ մեր վերահսկողության տակ է։ Բայց քաղաք մտնել, թե չմտնելն այլ հարց է։ Մեր առջև նման քաղաքական պարտականություն չի դրված՝ այսօր հայտարարել մի տեղի մասին, վաղը՝ մի ուրիշ։ Որոշ դեպքերում մենք ազատագրում ենք գյուղեր ու քաղաքներ, բայց այդ մասին հայտարարում ենք մեկ-երկու օր հետո։ Դրանում էլ կա իր մարտավարությունը»։ Հո չի՜ վարժվել սուտ խոսելուն Իլհամ էֆենդին... Բայց ուրիշ ի՞նչ կարելի է սպասել քրդաթուրքից։ Ընդհանրապես ո՞վ է նրա մեջ մարդ տեսել։ Մենք՝ չէ, դրանք եղել են Հայաստանի իշխանությունները։
Մինչև հոկտեմբերի 26-ն էլ Հադրութը մերն էր, ավելին, թշնամին ռմբակոծում էր Մարտակերտն ու Մարտունին, մարտերն ընթանում էին Արցախի հարավ-արևելքում։ Դա է իրողությունը, թեև ցավալի է մեզ համար, ինչքան էլ քաջաբար և արդյունավետ են պաշտպանվում մեր զինվորներն ու սպաները։ Դա չպետք է թույլ տրվեր ընդհանրապես, ոչ թե այսօր զեկուցել «մարտավարական նահանջների» մասին։
Իսկ կարա-կոյունլու ցեղը, այնուամենայնիվ, շարունակում էր անտեսել Իրանի նախազգուշացումները։ Հոկտեմբերի 13-ի առավոտյան իրանական տարբեր աղբյուրներ հաղորդեցին Իրանի տարածքում ընկած ԱԹՍ-ների մասին։ Ավելի ուշ այդ լուրը պաշտոնապես հաստատեց Իրանի պետական տեղեկատվական IRNA գործակալությունը։ Ըստ նրա՝ անօդաչու սարքն ընկել է Իրանի հյուսիսի Արդեբիլի նահանգի Փարսաբադ-Մողանի օկրուգի Օզանթափե գյուղի տարածքում։ Գյուղը գտնվում է արցախա-ադրբեջանական սահմանից տասնյակ կիլոմետրերով արևելք։ IRNA -ի ֆարսերեն հոդվածում նշվում է, որ, ըստ տեղի աղբյուրների, ընկած ԱԹՍ-ն կարող է պատկանել կամ ադրբեջանական, կամ հայկական զինված ուժերին, որոնք երկու շաբաթ մարտեր են մղում Իրանի հյուսիսային սահմանի մոտ։ Իսկ նույն IRNA -ի անգլերեն հոդվածի վերնագրում ասվում է. «Ադրբեջանական կամ հայկական անօդաչուն ընկել է Իրանի հյուսիս-արևելքում»։
Նախ, ոչ թե «ընկել է», այլ խփել են իրանցիները։ Դա շատ կարևոր է. բանն այն է, որ նույն օրը (հոկտեմբերի 13-ին) ԱԹՍ-ի ընկնելուց 4-5 ժամ հետո, ի պատասխան Իրանի տարածքի չդադարող գնդակոծության և «կովկասյան թաթարների» կողմից Իրանի պետական սահմանների խախտման, իրանցի զինվորականները մի շարք հրթիռային ու հրետանային հարվածներ են հասցրել «Բաքվի հանրապետության» տարածքին, որոնք լուրջ հետևանքներ են ունեցել Բաքվի համար, որովհետև խափանվել է Արցախի բանակի դիրքերի վրա հարձակողական լայնածավալ գործողությունը։ Այդ տեղեկությունները հոկտեմբերի 13-ին տարածել են ռուսական մի շարք կայքեր, այդ թվում՝ այնպիսիք, որոնք «մոտ» են համարվում ՌԴ-ի զինվորական ու հետախուզական կառույցներին։ Դա բնական է, մանավանդ որ և՛ Իրանը, և՛ ՌԴ-ն 2015 թվականից բազմիցս պաշտոնապես հաստատել են, որ ռազմավարական հարցերով Մերձավոր Արևելքում և Այսրկովկասում գործում են համաձայնեցված կերպով։ Հոկտեմբերի 13-ի ուշ երեկոյան հայտնի է դարձել հետևյալը. ադրբեջանական տարածքին հրթիռա-հրետանային մի քանի հարված է հասցվել, իսկ այն բանից հետո, երբ «կովկասյան թաթարները» փորձել են կամիկաձե ԱԹՍ կիրառել Իրանի հետ սահմանի վրայով, անօդաչուին հարված են հասցրել Իրանի ԻՀՊԿ-ի ստորաբաժանումները՝ կիրառելով ՀՕՊ-ի միջոցներ։ Հայտնի է, որ ադրբեջանական ուժերի շրջանները ճնշելու հետևանքով ԼՂՀ ուժերի դիրքերի վրա հարձակումը խափանվել է, ու թեև բաքվեցիների ՊՆ-ն կորուստների մասին չի հայտնում, նրանց տվյալ ուղղությունը լիովին անպաշտպան էր, ուստի չեն բացառվում տեխնիկայի և կենդանի ուժի կորուստները։ Նախկինում Թեհրանը մի քանի կոշտ նախազգուշացում էր արել երեք կողմերին, որ ցանկացած միջադեպ, որը կհանգեցնի Իրանի սահմանների խախտման կամ տարածքի գնդակոծման, անմիջապես պատասխան միջոցների առիթ կդառնա։ Եվ ահա եկել է Թուրքիան ու «կովկասյան թաթարներին» «տեղը դնելու» ժամանակը։
Երկրորդ, իրականում ընկած անօդաչուն չէր կարող պատկանել հայկական կողմին, քանի որ իսրայելական արտադրության «Harop» տիպի կամիկաձե սարք էր։ Դրա լուսանկարը կա այն արտադրող IAI ընկերության կայքում, որից էլ պարզ է դառնում, որ Իրանում խփված անօդաչուն հենց «Harop» է։ Այդ ԱԹՍ-ի՝ «Harop» տիպին պատկանելու մասին գրել է նաև «razm.info» կայքը։ Ինչպես հայտնի է, Հայաստանի և Արցախի զինված ուժերում չկան իսրայելական արտադրության ԱԹՍ-ներ։ Հայաստանի բոլոր ԱԹՍ-ները հայրենական արտադրության են։ Ի դեպ, վերջերս «Harop» տիպի անօդաչուն որպես հայկական է ներկայացրել Ադրբեջանի նախագահի խորհրդական Հիքմեթ Հաջիևը։ «Թվիթերի» իր էջում նա գրել էր, թե իբր «Բաքվի հանրապետության» ՀՕՊ-ը հայկական կամիկաձե անօդաչու է խփել, և գրածին հավելել էր «Harop» ԱԹՍ-ի մի քանի լուսանկար։ Շարունակվող պատերազմում Ադրբեջանի կողմից «Harop»-ների կիրառումը հաստատել է Հաջիևն ինքը և բարձր գնահատել նրանց արդյունավետությունը։ Ադրբեջանն այդ ԱԹՍ-ները կիրառել էր դեռ 2016 թ. ապրիլյան պատերազմում։
Երրորդ, թեև «կովկասյան թաթարներին» Իրանի հասցրած մի քանի հրթիռա-հրետանային հարվածների մասին տեղեկությունը պետք է ստուգել, բայց մենք հակված ենք հավատալու, որ իրականում դա արել են իրանցի զինվորականները։ Հասկանալի է, որ Իրանն այդ դեպքում ոչ թե Արցախն էր պաշտպանում, այլ թուրքերին ու Ալիևի վարչակազմին ցուցադրում էր իր հնարավորություններն ու տարածաշրջան Թուրքիայի մուտքը թույլ չտալու վճռականությունը։ Մենք հավատում ենք իրանական հրթիռա-հրետանային հարվածների արժանահավատությանը, որովհետև այս տարվա հունիսի 24-ին ԻՀՊԿ-ի զինվորականները հրետանային հարվածներ են հասցրել Թուրքիային՝ սպանելով մի քանի թուրք զինվորականի։ Ամռանը դա հաստատեց թուրքական «Anadolu» գործակալությունը՝ հղում անելով Թուրքիայի գլխավոր շտաբի աղբյուրին։
Վերջում առաջարկում ենք հատուկ ուշադրություն դարձնել իրանական «Miranpress» սոցցանցի մեկնաբանության հետևյալ տողերին. «Ինչը շատ հետաքրքիր է, այն է, որ Ադրբեջանը պնդում է, թե գրավել է Ջաբրայիլ և Հադրութ քաղաքները (Լեռնային Ղարաբաղում)։ Եթե այդպես է, ապա ճակատը պետք է հեռու չլինի Ասլանդոզից (Արդեբիլի նահանգի հյուսիս-արևմուտքում), ոչ թե Փարսաբադից։ Այսինքն, կամ այդ ԱԹՍ-ն Իրան է թափանցել դիվերսիայի համար, կամ Հայաստանը մեծ առաջընթաց է ունեցել և կիպ մոտեցել է Փարսաբադին»։ Մենք ավելի մեծ լավատեսներ չենք դառնա, քան իրանական «Miranpress»-ը. չգիտենք ինչ ասել։ Բայց նշենք. «Մողան» բառը մեզ առավել ծանոթ «Մուղան» բառի ֆարսերեն արտասանությունն է։ Որտե՞ղ է դա՝ կհարցնեն Հայաստանի ներկայիս կառավարիչները։ Պատասխանում ենք՝ Թալիշստանի մոտակայքում, ուստի արցախյան ճակատներում մեր մեծ հաղթանակների թվականին՝ 1993 թ., հռչակվել է Թալիշ-Մուղանյան Հանրապետությունը։ Ափսոս, որ կարճ ժամանակ գոյություն ունեցավ։
(շարունակելի)
Սերգեյ ՇԱՔԱՐՅԱՆՑ